Samodzielna decyzja, „samodzielne spanie” ;)

Pierwszą noc w swoim własnym pokoju, na innym piętrze niż sypialnia rodziców spał sam do 1, w drugą do 2:30… Najważniejsze, że nie było płaczu i że nie spadł ze schodów! „Pierwsze koty za płoty” – i tak jest dzielny; wieczorami trochę się ociąga z przygotowaniami do snu, sam siebie przekonuje, że nie boi się wcale a wcale spać sam i widać, że może trochę chciałby wycofać się z tej decyzji, ale mu głupio, bo przecież sam zdecydował… Wspieramy Go w tej walce z samym sobą i w tym jego postanowieniu,  potwierdzamy jego zdanie, że nie mam się czego bać i że teraz gdy ma w pokoju łóżko to ten jego pokój „jest kompletny i taki odpowiedni dla starszaka”, ale jednocześnie przypominamy, że gdy się obudzi w nocy i będzie mu smutno zawsze może przyjść do sypialni rodziców i się przytulić…

Prawda jest przecież taka, że nam wcale a wcale nie przeszkadzają te jego powroty do sypialni 🙂 wręcz przeciwnie – to jest przecież cudne uczucie usłyszeć małe stopki, które się wślizgują do łóżka; poczuć, że ten mały człowiek przytula się, mówi „chciałem z tobą mamusiu”, łapie za rękę i natychmiast zasypia… On zasypia natychmiast, a ja nie… Ja patrzę na niego, trzymam jego rączkę w swojej dłoni, uśmiecham się i myślę sobie, że jestem szczęśliwa ❤️

Trzecią noc Staś przespał całą w swoim łóżku! Spał tak ładnie i mocno, że aż żal było go budzić do przedszkola. On spał, a ja – „matka wariatka” – kilkakrotnie do niego schodziłam i – no dobra, przyznam się – sprawdzałam czy oddycha 😉

Dziwne uczucie, z jednej strony jest we mnie taka radość i duma z tego jak Staś fajnie rośnie, jak się rozwija, jak SAM dochodzi do kolejnych etapów i decyzji i jak konsekwentnie w nich trwa; a z drugiej – jest taka myśl, że to wszystko za szybko się dzieje, że dzieci za szybko rosną, że ten czas gdy my rodzice jesteśmy im tak bardzo, bardzo, bardzo potrzebni jest w sumie tylko „krótką chwilką” w skali całego życia…