15.07.2016 Ważna książka dla Mamy?

Z zasady nie czytam poradników, zwłaszcza tych , które traktują o wyzwaniach rodzicielstwa – o wychowaniu, karmieniu, odpieluchowywaniu itp.itd. Z dużą rezerwą sięgnęłam więc po książkę Katarzyny Wnęk-Joniec „Nie przydeptuj małych skrzydeł”…i okazała się ona dla mnie kiążką ważną, niezwykłą w swej prostocie i mądrości! Książką, która powinna być literaturą obowiązkową dla wszystkich rodziców! Zaproponowana w książce narracja z perspektywy Dziecka mnie zachwyciła, poruszyła, a kilka razy nawet wzruszyła, bo potraktowałam ją jak osobliwy list-przesłanie napisane do mnie przez mojego Synka… Tak bardzo chciałabym sprostać wyzwaniu i być taką mamą, która mądrze kocha i wychowuje tak, by „nie zdeptać małych skrzydeł”

Bardzo osobiście podeszłam do lektury tej książki dlatego poniżej zamieszczam wytłuszczone tytuły niektórych podrozdziałów oraz fragmenty, które dla mnie wydały się szczególnie ważne i bliskie sercu…i tylko ten ostatni akapit jakoś trudno mi wprowadzić w życie, bo póki co gdzie Staś tam ja i bardzo nie lubię się z Nim rozstawać.

„(…) Lubię krzyczeć i biegać! Chcesz żebym był posłuszny, grzeczny, idealny… a ja muszę próbować. Muszę doświadczać by istnieć. Muszę wchodzić na zjeżdżalnię drugą stroną. Muszę rozlewać wodę w łazience. Muszę bawić się błotem. Muszę rozsypać mąkę (…) Chcę odkrywać, wiedzieć, dlaczego tak się dzieje i co się stanie, gdy zrobię właśnie w ten sposób (…) Nie zakładam wcześniej, że będę nieposłuszny. Nie rozlewam wody przeciw tobie. Nie skaczę by zrobić ci na złość. Nie krzyczę by sprawdzić ile masz jeszcze w środku cierpliwości (…) Ja tylko chcę doświadczać. Muszę doświadczać by poznać to, co wokół mnie, lecz także by poznać własną siłę. Nie umiem stać długo spokojnie. Nie chcę stać. Jestem dzieckiem, a dziecko musi biegać i ruszać się. Tylko teraz mam na to czas (…)

Proszę, nie porównuj mnie z innymi. Pozwól mi być sobą. Pozwól mi zdobywać moje szczyty w moim własnym tempie (…) Ja jestem Twoim dzieckiem – takim jakie masz. Może wcześniej miałeś swoje wyobrażenia na mój temat. Może niesiesz swoje oczekiwania co do mnie… Nie po to jestem, by je spełniać. To moje życie (…) Pozwól mi być sobą (…)

Kochaj mnie i mów mi o tym. Opowiadaj mi o tym jak bardzo jestem ważny i kochany. Jestem dzieckiem i doświadczając robię rzeczy, których nie akceptujesz. Czasem więc podnosisz na mnie głos, czasem każesz mi odejść, krzyczysz, upominasz, nawet dajesz klapsa…w takich chwilach myślę, że już mnie nie kochasz. Dlatego najpierw zatrzymaj to co robię i pokaż ewentualne konsekwencje, a gdy się uspokoję, gdy ochłonę przyjdź i zapewnij, że mnie upominasz bo mnie kochasz. Nie pozwól bym uwierzył, że kochasz mnie tylko wtedy gdy jestem posłuszny i zachowuję się tak jak tego oczekujesz (…) 

Przytulaj mnie (…) Tłumacz mi trudne sprawy (…) Pozwól mi się złościć (…) 

Pozwól mi płakać… Często słyszę – nie masz o co płakać – skąd wiesz, że nie mam o co płakać. Wiesz lepiej co czuję z wysokości swego metra siedemdziesiąt? Płaczem opowiadam o swoim bólu i smutku. Płaczę gdy tęsknię. Płaczem rozmawiam z tobą – proszę o przytulenie, pomoc, wsparcie. Płaczę gdy jest mi zbyt trudno, gdy za dużo dzieje się wokół mnie. Płaczę gdy czuję się bardzo zmęczony. Płaczę czasem gdy nie rozumie tego co przeżywam, gdy jest we mnie zbyt wiele trudnych lub radosnych emocji – jestem zbyt mały by umieć je nazwać, a one muszą znaleźć ujście (…) Potrzebuję Twojej mądrej zgody na mój płacz. Nie uciszaj mnie – co nie znaczy jednak pozostaw samemu sobie… Przytul mnie mocno (…) 

Podaruj mi swój czas (…) Naucz mnie prosić (…) Nie lekceważ moich lęków (…)  Pomóż mi się złościć (…) Mów do mnie – przy mnie (…)

Pozwól sobie na błędy. Mamo – masz prawo by ode mnie odpocząć. Na chwilkę. Nawet jeśli się na to nie zgadzam. Nawet jeśli protestuję. Nawet jeśli tego nie rozumiem. Musisz odpocząć ode mnie i ja muszę odpocząć od ciebie. Dla mnie stanie się to okazją do rozwoju. Bo dopiero bez ciebie zauważam, że nie jestem Tobą (…)”